^^-- / -^-- / ^^-- / -^-

شب تلخی آمد و  قلب مرا  زنجیر  کرد

حس شیرین زمینی به دلم  زد گیر  کرد

دِلِتَنگم خسته ای مابه توهم شمشیرزدیم

منودل را خسته کرد آن مرا تحقیر کرد

تب  تندی  روی  من  ریشه زدی اما چرا؟

تن من تب دار شدی تاکه به من تکبیرکرد

به دل آشوبی به پا کرد  دلم  رازی  گرفت

آنِ من هرچی که بودشد بَرِ او  تحقیر کرد

پَرِپَروارم بلندست  کِ  مرا پرت  کرده ای؟

نه ندیدی  یارمَرا کُشته یِ این  تقدیر کرد

#فاطمه کیانی

صبر من لبریز شو این کوچه را باران نمی گیرد دگر 

برگ خنجر خورده از پاییز اصلا جان نمی گیرد دگر

تشنه مرگم مرا سیراب کن یا خواب کن ساقی من 

زندگی با من سر سازش ندارد هیچ هم آسان نمی گیرد دگر 

چشم هایم خشک گشته چون کویری دور از باران تو

اشک هم انگار از من رفته او دامان نمی گیرد دگر

در تب عشقی که می سوزاند این قلب مرا جان می دهم 

راه من اما از این رفتن شبی پایان نمی گیرد دگر

شد حراسان یار ما با خواندن اسرار ما تنها شدم 

قلب من اما سراغی غیر از آن جانان نمی گیرد دگر

#فاطمه کیانی

ماه خوابیده در تاریکی

غرورم اشک میریزد

پشت پای چمدانت...

مشیری به صدا می آید

کوچه،همین جا حرفش را

قطع کردم

بی تو هم کوچه گذر گاه قشنگیست

که دیدن دارد

تو برو ،رهگذری دیگر...

تو را چه به ماندن...

غصه ی توخوردن ندارد

#فاطمه کیانی

دل غم گین مرا نیمه شبی دار زدند...!

اخوان خوانده دم از لحظه ی دیدارزدند...!

حرمت عشق شکستند همین اهل هوس

دختران از سر غم تکیه به دیوار زدند...!

تب عشق تو چنان آتشی انداخت به شهر

که سلامت شدگان طعنه به بیمار زدند...!

درس ها داد به من عشق در این شب ها که

چوب حراج به این سینه به اجبار زدند...!

خواب زیبای تو دیدم نفسی آمد و رفت

و طنابی که سر عشق تو را دار زدند...!

#فاطمه کیانی