خیـــــز و به نـــــاز جــــــلوه ده قـــــامت دلنواز را

چــــون قـــد خـــــود بلنـــــد کــــن پایهٔ قدر ناز را

عشوه پرست من بیا، می زده مست و کف زنان

حســــن تـــــو پــــرده گـــــو بدر پردگیــــان راز را

عــــرض فــــروغ چـــون دهــــد مشعلـهٔ جمال تو

قصـــــه بــــه کوتهــــی کشد شمــع زبان دراز را

آن مـــژه کشت عــالمی تا به کرشمه نصب شد

وای اگـــر عمـــل دهــــی چشم کرشمه ساز را

نیمـکش تغـــــافلـــــم کـــــار تمــــــــام نـــاشده

نیـــــم نظـــــر اجــــــازه ده نــــرگس نیـــم باز را

وعـــدهٔ جلــــوه چـــــون دهی قدوهٔ اهل صومعه

در ره انتظــــــار تـــــو فـــــوت کنـــد نمــــــــاز را

وحشیــــم و جـــــریده رو کعبـــهٔ عشق مقصدم

بدرقـــــه اشک و آه مـــــن قافلـــــهٔ نیـــــــــاز را

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

مـــــژدهٔ وصل تـــوام ســــاخته بی تاب امشب

نیست از شـــــادی دیدار مــــــرا خواب امشب

گریـــه بس کـــرده‌ام ای جغـــد نشین فارغ بال

که خطـــر نیست در این خانه ز سیلاب امشب

دورم از خــــــاک در یــــار و  به مـــــردن نزدیک

چــون کنم چارهٔ من چیست در این باب امشب

بسکه در مجلس مــا رفت سخن ز آتش شوق

نفســــــی گـــــرم نشد دیدهٔ احبــــاب امشب

شمـــع ســـــــان پــــرگهـــر اشک کناری دارم

وحشـــی از دوری آن گــــــوهر سیراب امشب

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

کسی خود جان نبرد از شیوهٔ چشم فسون سازت

دگــــــر قصد کـــــه داری ای جهــــانی کشتهٔ نازت

نمــــــی‌دانم کــــه باز ای ابر رحمت بر که می‌باری

که بینـــــم در کمینگــــاه نظـــــــر سد ناوک اندازت

همـــــای دولتــــی تا ســــایه بر بــــام کــه اندازی

خوشــــا بخت بلنــــدی را کـه سوی اوست پروازت

چــه گفتــــــم ، اله ، اله آن چنان سرکش نیفتادی

که آســــاید کســــی در ســــایهٔ ســرو سرافرازت

مــــن آن روز آستــــان بوسیدم و بار سفــــر بستم

که ســر درخـــانهٔ جـــان کــــرد عشق خانه پردازت

زوحشی فاش شد رازی که حسنت داشت پنهانی

بکش او را کــــــه اشک و آه او کـــــردند غــــــمازت

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

این زمان یارب مــــــــــه محمل نشین من کجاست

آرزو بخش دل اندوهگیـــــــــــــن مـــــــــن کجاست

جانــــم از غــــم بر لب آمد، آه از این غم، چون کنم

باعث خــــــوشحالی جــــان غمیـــن مــن کجاست

ای صبـــــــا یاری نمـــــا اشک نیــــاز مــــــــن ببین

رنجــــــه شــــو بنگـــــــر که یار نازنین من کجاست

دور از آن آشـــــوب جــــان و دل ، دگـــر صبرم نماند

آفت صبــــر و دل و آشــــوب دین مــــــــن کجاست

محنت و اندوه هجــــران کشت چــــون وحشی مرا

مـــــایهٔ عیش دل اندوهگیـــــن مـــــــــــن کجاست

ـــــــــــــــــــــــــــــــــ

همـــــرهی با غیــــر و از مــــن احتراز از بهر چیست

خود چـه کردم با تو چندین خشم و ناز از بهر چیست

باز با مــن هــــــر زمــــانش خشم و نازی دیگر است

خشــــم و ناز او نمــــی‌دانم کـــــه باز از بهر چیست

از نیــــــــــــاز عاشقـــــان بی‌نیـــــــاز است این همه

عاشقـــــان را این همه عجـــــز و نیــاز از بهر چیست

مجلسی خـــواهم که پیشت گیرم و سوزم چو شمع

بر زبان آرم که ایــن ســـــــوز و گـــــداز از بهر چیست

گـــــوش بــــــــر افســـــانهٔ مــــا چون نخواهد کرد یار

وحشــــی این افسانــــــهٔ دور و دراز از بهــــر چیست

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دگــــر آن شب است امشب که ز پی سحر ندارد

مــــــن و باز آن دعـــــاهـا کـــــه یکـــــی اثر ندارد

مــــن و زخــــــم تیز دستی که زد آنچنان به تیغم

کـــه ســــرم فتــــاده برخــــــــاک و تنم خبر ندارد

همـــــه زهـــــر خورده پیکان خورم و رطب شمارم

چــــه کنـــــم کـــه نخل حرمان به از این ثمر ندارد

ز لبـــی چنــــان که بــــارد شکـــرش ز شکرستان

همــــه زهـــر دارد امــــــا چــــــــه کند شکر ندارد

به هــــوای باغ مــــرغان همــــــه بالهـــــا گشاده

به شکنج دام مــــــــــرغی چـــــه کند که پر ندارد

بکش و بســـــوز و بگـــــذر منگر به این که عاشق

به جـز این کــــه مهــــر ورزد گنهــــــــی دگر ندارد

مـــی وصل نیست وحشــی به خمار هجر خو کن

کــــه شـــــراب ناامیــــدی غــــــــم درد سر ندارد

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نیازی کـــــــز هـــــــوس خیــزد کدامش آبرو باشد

نیاز بلهـــــوس همچـــــــون نمـــــاز بـی‌وضو باشد

ز مستی آنکــــه مــــی‌گوید اناالحق کی خبر دارد

که کـــــرسی زیر پا، یـــــا ریسمانش در گلو باشد

نهــــم در پــــای جـــان بنــــدی که تا جاوید نگریزد

از آن کاکـــــل که مــــــن دانم گرم یک تار مو باشد

به خون غلتیدم از عشق تو، سد چـون من نگرداند

به یک پیمـانه آن ساقی کش این می‌در سبو باشد

نه صلحت باعثی ‌دارد نــــه خشمت موجبـــی  یارب

چه خواند این طبیعت را کسی وین خو چه خو باشد

بدین بـــی مهــــری ظاهر مشـــو نومید ازو وحشی

چـــه مـــی‌دانی تو شاید در تــــه خــــاطر نکو باشد

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

کجـــا در بزم او جــــای چـــو من دیوانه‌ای باشد

مقـــام همچـــــو من دیوانه ای ، ویرانه‌ای باشد

چو مجنون تازه سازم داستـان عشق و رسوایی

کــه اینهـــم در میـــان مــردمان افسانه‌ای باشد

من و شمعی که باشد قدر عاشق آنقدر پیشش

که چون خود را بسوزد کمتـــــر از پروانه‌ای باشد

میـــان آشنــــایان هر چه می‌خواهی بکن با من

ولــی خـــــــوارم مکن چندین اگر بیگانه‌ای باشد

مگــو وحشی کجا می‌باشد ای سلطان مهرویان

کجـا باشد مقـــامش گـــوشهٔ میخـــانه‌ای باشد

ــــــــــــــــــــــــــــــــ

روم به جـــــــــای دگـــر ، دل دهم به یار دگر

هـــــــــوای یار دگـــــــــــر دارم و دیــــــار دگر

به دیگری دهم این دل که خــوار کردهٔ توست

چــــرا کــــه عــــاشق تــــو دارد اعتبــــار دگر

میـــــان مــــا و تــــــو ناز و نیاز بر طرف است

بــــه خــــود تــــــو نیز بده بعد از این قرار دگر

خبــــر دهیــــد به صیــــاد مــــــا که ما رفتیم

به فکـــر صیــــد دگـــــر باشـــــد و شکار دگر

خمـوش وحشی از انکار عشق او کاین حرف

حکایتــــــــی است که گفتــــی هزار بار دگر

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

وه که دامن می‌کشد آن ســـرو ناز از من هنوز

ریخت خــــــونم را و دارد احتــــــراز از من هنوز

ناز بر مـــــن کن که نازت مــــی‌کشم تا زنده‌ام

نیم جـــــــانی هست و می‌آید نیاز از من هنوز

آن چنــــان جــــانبازیی کردم به راه او که خلق

سالهــــا بگذشت و مــــی‌گویند باز از من هنوز

ســـوختم صـــد بار پیش او سراپا همچو شمع

پرسد اکنـــون باعث ســـــوز و گداز از من هنوز

همچو وحشی گه به تیغم مــی‌نوازد گه به تیر

مـــرحمت نگـــــــــرفته باز آن دلنواز از من هنوز

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تــرک مــــــا کــــردی بـــرو هــــم صحبت اغیار باش

یــــار مـــا چــــون نیستی با هر که خواهی یار باش

مست حسنـــی بــا رقیبــــان میل می خوردن مکن

بـد حــــــریفانند آنهــــــا گفتمت هشیـــــار بــــــاش

آنکـــــه مـــــا را هیـــــچ بـــرخورداری از وصلش نبود

از نهــــــــال وصل او گـــو غیــــر بـــــــــرخوردار باش

گـر چه می‌دانم که دشوار است صبر از روی دوست

چنـــــد روزی صبـــر خواهــــم کرد گــــو دشوار باش

صبـــــر خـــــواهم کـــرد وحشــــی در غم نادیدنش

مـــن که خواهـــم مــــــــرد گو از حسرت دیدار باش

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تکیـــــــه کــردم بر وفـــای او غلط کردم ، غلط

باختــــــــم جــان در هــوای او غلط کردم، غلط

عمـــــر کردم صرف او فعلی عبث کردم ، عبث

ســـــــاختم جــان را فدای او غلط کردم ، غلط

دل به داغش مبتـــــــلا کردم خطا کردم ، خطا

ســـــوختــم خـــود را برای او غلط کردم ، غلط

اینکــه دل بستـــــم بـه مهر عارضش بد بود بد

جـــــــان که دادم در هـوای او غلط کردم ، غلط

همچو وحشی رفت جانم درهوایش حیف حیف

خــــــو گـــــــرفتم با جفای او غلط کردم ، غلط

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

به دست آور بتی جان بخش و عیش جاودانی کن

حیات خضــــر خــــواهــــی فکــــر آب زندگانی کن

ز اهــــل نشأه حــــرفی یاد دارم جــــان من بشنو

نشین بـــا شیشه همـــزانو و می را یار جانی کن

دل مینـــــای مـــــی‌باید کـــــه باشد صاف با رندان

دگـــر هرکس که باشد گو چو ساغر سرگرانی کن

بــــه آواز دف و نــــــی خـــــاکبوس دیــــر می‌گوید

بیـــــا خــــاک در میخـــــانه باش و کـــــامرانی کن

ز رنگ آمیــــــزی دوران مشـــــو غــافل ز من بشنو

مـــی رنگین به جـــــام انداز و عــارض ارغوانی کن

نصیحت گـــوش کن وحشـی که از غم پیر گردیدی

صــراحی گیـــر و ساغر خواه و خطی از جوانی کن

ــــــــــــــــــــــــــــــــ

هجــــر خـــدایا بس است زود وصالی بده

شــــوق مـــده این همــه یا پر و بالی بده

خـــوبی خــــود را بگیـــر از دلـــم اندازه‌ای

آینـــــه آورده‌ام عــــــــــرض جــــمالی بده

ای دل وحشت گـــریز اینهمه دهشت چرا

فـــرصت حــــــــرفی بجو شرح ملالی بده

از پـــی یک نیـــم جــــــان چند تقاضای ناز

مـــی‌دهم اینک بـــه تو لیک مــــجالی بده

ساده فریب کســی وصل نبخشی مبخش

نیـــم فســــونی بــــــدم وعده وصالی بده

یاد غزلهـــای تو وحشی و این ذوق عشق

بیهـده گــردی بس است دل به غزالی بده